MİLLİ EDEBİYAT DÖNEMİ

Yakup Kadri Karaosmanoğlu

Halide Edip Adıvar

Faruk Nafiz Çamlıbel

Mehmet Fuat Köprülü

Refik Halit Karay

Mehmet Emin Yurdakul

20. Yüzyıl’ın başlarında Osmanlı Devleti tamamen dağılma sürecine girdi.

Milli Edebiyatın oluşumunda Türkçülük akımı yer alır.

Temelleri Tanzimat 1. dönemine kadar uzanır. Ahmet Vefik Paşa, Şemsettin Sami ve Ahmet Cevdet Paşa Türk dili ve tarihi üzerine araştırmalar yapar.

1911 yılında Selanik’te çıkan “Genç Kalemler” dergisi Milli edebiyatın başlangıcı ve yayın organıdır.

Bu dergiyi Ali Canip Yöntem, Ziya Gökalp ve Ömer Seyfettin çıkarmıştır.

Ömer Seyfettin’in yazmış olduğu “Yeni Lisan” adlı makale dilimizin ve edebiyatımızın nasıl olması gerektiğini söyler.

“Halka Doğru” sloganıyla yola çıktılar.

Toplum için sanat anlayışını benimsenir.

Türkçenin sadeleştirilmesi, yabancı dillerden kurtulması hedeflenir.

Arapça ve Farsça dil bilgisinin kullanılmaması Türkçenin dil bilgisinin oluşması gerektiğini söyler.

Türkçesi olan kelimenin yabancısının atılması gerektiği söylenir.

Eş anlamlı kelimelerde Türkçe olanın kullanılması istenir.

Dilimize tamamen yerleşen (ibadet, namaz, cami, ezan) sözcüklerin kullanılabileceği söyler.

 Ortak bir yazı dili hedeflenir.

Yazı dilinin en gelişmiş kelime haznesi olduğu için  “İstanbul Ağzı” olması gerektiğini söyler. 

Asıl edebiyatımızın halk edebiyatı olduğunu söylerler. Özellikle Divan ve Servet-i Fünuna karşı çıkarlar.

Şiirde hece ölçüsünü kullanmışlardır.

Nazım biçimi olarak halk edebiyatı nazım biçimlerini kullandılar.

Biçimden çok konuya önem verdiler.

Kahramanlık, vatan, millet, yurt gibi konular işlediler.

Açık, yalın bir anlatımı tercih ederler.

Roman ve hikayede İstanbul dışına çıkarlar, Anadolu’yu işlerler